فراوانی ژن های اپرون ica در جدایه های بالینی استافیلوکوکوس اورئوس و استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس

سابقه و هدف عفونت های ناشی از گونه های استافیلوکوکوس مرتبط با بیوفیلم همچنان به عنوان یک نگرانی بالینی جدی در بیماران استفاده کننده از ابزارهای پزشکی مطرح بوده و به عنوان منبعی برای ایجاد عفونت های بیمارستانی محسوب می گردند. ژن های مربوط به اوپرون ica پلی ساکاریدهای چسبنده بین سلولی را تولید می کنند که مستقیما در تشکیل بیوفیلم وعفونت زایی این باکتری نقش اصلی را دارد. در این مطالعه به بررسی میزان حضور ژن های اپرون ica مرتبط با بیوفیلم و بررسی توانایی اتصال و پتانسیل تولید بیوفیلم در ایزوله های بالینی ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس و استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس پرداخته شده است. مواد و روش کار: در این مطالعه تعداد27 ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس و 73 ایزوله استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس با روش های بیوشیمیایی معمول تعیین هویت شدند. توانایی تشکیل بیوفیلم با استفاده از دو روش کنگورد و لوله ای بررسی شد. سپس با استفاده از روش PCR حضور ژن های اپرون ica در تمام ایزوله ها مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته‌ها: در این بررسی ازتعداد 27 و 73 ایزوله استافیلوکوک اورئوس و استافیلوکوک اپیدرمیدیس به ترتیب 25 و 70 ایزوله توانایی تشکیل بیوفیلم را داشتند. آنالیز ژنتیکی نشان داد که اپرونicaADBC  به ترتیب در 4%  و 11%  ایزوله های استافیلوکوک اورئوس و اپیدرمیدیس یافت شدند. میزان فراوانی  icaA , icaB و icaC در استافیلوکوک اپیدرمیدیس بیشتر از استافیلوکوک اورئوس بوددر حالیکه ژن icaD در ایزوله های استافیلوکوک اورئوس بیشتر مشاهده گردید. نتیجه‌گیری: نتایج به دست آمده نشان داد که مطابق با مطالعات دیگر؛ تشکیل بیوفیلم در ایزوله استافیلوکوکی با حضور اپران ica همراه نیست و احتمالا به عوامل متعددی بستگی دارد.